Zabytkowy Mikołaj z twarzą z wosku

Większość z nas już wyrzuciła świąteczne choinki i zdemontowała tematyczne dekoracje. Osiedle szarzeje, miasto także... Przyjęło się, że okres Świąt Bożego Narodzenia kończymy 2 lutego, w Święto Ofiarowania Pańskiego, czyli Matki Bożej Gromicznej. Najbardziej wytrwali cieszą się świąteczną atmosferą i ustrojonym drzewkiem do końca karnawału. Sama na ogół zaliczam się do tej grupy. Myślę, że nie inaczej będzie w tym roku, bo nie dość, że żal w tych smutnych, zniewolonych czasach rozstawać się czymś pozytywnym, to jeszcze tak szybko przemknął ten miesiąc z hakiem... Przeleciał w tempie F-16, więc nie zdążyłam Wam pokazać ubiegłorocznej zdobyczy: św. Mikołaja w wieku senioralnym (1959r.) - wykonanego ręcznie z krepiny, waty i wosku. 

Figurka liczy ok. 27 cm. Modelowo wpisuje się w technikę i estetykę lat powojennych. Krepinowe postacie na choinkę, Babcia nabywała na targu zaraz po wyzwoleniu Warszawy. Żałowała, że miała tak niewiele pieniążków, bo każda z nich stanowiła ówczesny majstersztyk. Tzw. "mumię na rowerze" świetnie znacie z tego bloga ;-)   

W latach '70 XX w. papier zaczęły wypierać tekstylia. Do lat '90, a więc tego czasu, w którym polskie rzemiosło nie zostało jeszcze zniszczone reformami gospodarczymi i ostatecznie zastąpione chińskim, powtarzalnym chłamem - urocze rękodzieła mogliśmy nabyć w wielu sklepach, a nawet kioskach. 

(figurka liczy ok. 8 cm)

Ręcznie wykonane Mikołaje, aniołki, zwierzątka, widniały też na świątecznych kartach, czy w kalendarzach. Artyści obiektywu musieli się popisać inwencją, a czasem i natrudzić, by stworzyć ciepły, niepowtarzalny kadr. Jako rekwizytów i elementów kompozycyjnych, używali tego, co udało im się zdobyć oficjalnie, lub spod lady.

Ale takie to były czasy - przewrotne: szare z nazwy, lecz nie do końca w realu, zmuszające do ciągłej gotowości i kreatywności, ogólnie niełatwe. Lecz co najważniejsze bardzo, bardzo ludzkie. Bez rozleniwiającej technologii i permanentnej inwigilacji: kamer, głośników,"apek".