Marzyły mi się suche pastele... Co z tego wyszło?

Taaaak.
Miałam różne etapy swoich działań na polu płaszczyzny i barwy.
1. Hiperrealistyczne rysunki wykonane ołówkiem;
(typowa dla młodych ludzi chęć udowodnienia sobie i światu własnych możliwości ;-))
2. Nadal bardzo realistyczne - pastelami olejnymi;
(j.w.)
3. Precyzyjne w stylu manga - w tej technice pracowałam głównie na potrzeby mojej książki (tusz + kredki ołówkowe)...
(próba obrania nie tyle własnego stylu, co przynależności artystycznej)

Ale od dobrych 3. lat, marzyło mi się coś lżejszego.
Może to (znowu!!) typowa (dla wieku ;-)), ciekawość, chęć zmierzenia się z innym stylem, czy techniką, a może zmęczenie ciągłym dążeniem do perfekcji jasnego przekazu...
A gdyby tak spontanicznie usiąść i zrobić coś, jak kiedyś? W taki sposób, w jaki wyraża się poprzez sztukę dziecko, lub nastolatek?
Przypomniałam sobie tę przyjemność - rzeźbiąc - idąc za głosem wizji, chwilowej emocji...
W rysunku, pomyślałam o suchych pastelach.
Pierwsze próby zrobiłam grubo ponad rok temu. Ale to był bardzo trudny czas. Tak więc obrazków powstało raptem 6 i pół.
4 z nich, prezentuję (chronologicznie) dopiero dziś :-D

1. "Marzyciel" (użycie werniksu w sprayu, sprawiło, że szczegóły tej pracy musiałam poprawiać - UWAŻAJCIE przy stosowaniu tego zabezpieczenia)

2. "Listopad" (niestety pracę zagięły koty)

3. "Samotny w Wigilię".

4. "Długa droga do domu".

Obrazy zostały zainspirowane spacerami po warszawskim Mokotowie i obrzeżach Legionowa.