Neil Gaiman i moje wizje

Neil Gaiman jest jednym z moich ukochanych autorów prozy dziwnej i tajemniczej. I według mnie, także jednym z najważniejszych twórców tego gatunku przynajmniej dwóch ostatnich dekad. Śmiało mogę wymienić go w tym samym szeregu, w którym ustawiam Stephena Kinga, czy J.K.Rowling. Ale to oczywiście nie wszyscy moi Mistrzowie pióra z tej dziedziny. Opis tych, którzy całokształtem swej wyobraźni uplastycznili moją własną wrażliwość, tudzież tylko z pomocą niektórych dzieł - mógłby posłużyć jako materiał do kolejnego bloga. A tego na razie nie przewiduję ;-).
Wróćmy więc do Gaimana, który wkradł się w moje serce jeszcze na studiach, dzięki memu serdecznemu koledze z roku. To była oczywiście powieść: "Koralina" ( w Polsce wydana w 2003r.)
- Musisz przeczytać. Wiem, że ci się spodoba - usłyszałam.
I miał rację... Dla mnie to był początek trwającej po dziś dzień przygody w barwnych światach, przy boku pełnokrwistych, przekonujących bohaterów. Oczywiście te hasła można by zastosować do opisu większości prozy z pod znaku szeroko rozumianej "fantastyki". Ale u Gaimana, jest jeszcze to coś niepowtarzalne, nie poddające się jednoznacznemu opisowi, balansujące na granicy różnych definicji. Nieuchwytne, lecz wbijające się w emocje, prowadzące myśl po labiryncie wyobraźni Autora. Oniryczne...

Ilustracje, jakie dziś oglądacie, wykonałam do opowiadania pt.: "O tym, jak markiz odzyskał swój płaszcz" (How The Marquis Got His Coat Back)


"(...) Markiz postarał się nie westchnąć. Grzybna kobieta postawiła przed nim pęknięty plastikowy talerz z parującym plastrem grillowanego Grzyba. Trącił go eksperymentalnie, by się upewnić, że jest dokładnie upieczony i nie pozostały w nim żadne aktywne zarodniki. Nigdy nie dość ostrożności, a markiz uważał siebie za zbyt samolubnego na symbiozę.
Grzyb był w porządku. Przegryzł go i połknął, choć od jedzenia zabolało go gardło.
- Czyli chcesz jedynie, żebym dopilnował, aby przeczytała twe miłosne przesłanie?
- Masz na myśli mój list? Mój wiersz?
- Owszem.
- No... tak. I chcę, żebyś z nią był i dopilnował, że nie odłoży go nieprzeczytanego. A potem przyniósł mi jej odpowiedź.
Markiz przyjrzał się młodzieńcowi. Istotnie, na szyi i policzkach wyrastały mu małe grzybki, włosy miał ciężkie i niemyte i otaczała go ogólna woń opuszczonych miejsc, ale prawdą było także, iż jasnobłękitne oczy pod gęstą grzywką spoglądały przenikliwie, a on sam był wysoki i całkiem atrakcyjny (...)"

"(...) Opuszczając Ruchomy Targ, minął gromadkę ludzi, schodzących ze schodów, i przystanął pozdrawiając skinieniem głowy młodą kobietę niezwykłej urody. Miała długie pomarańczowe włosy i spłaszczony profil prerafaelickiej piękności, a na grzbiecie jej dłoni ciemniało znamię w kształcie pięcioramiennej gwiazdy. Drugą dłonią gładziła głowę dużej nastroszonej sowy, która spoglądała nieżyczliwie na świat oczami nietypowej dla tych ptaków, jasnobłękitnej barwy. "

I jeszcze kilka słów o moich ilustracjach...

W przypadku Grzybnego Człowieka, posiłkowałam się mym stylem z ostatnich lat, zanurzonym w większym,  lub mniejszym stopniu w estetyce mangi.  

Nie tylko pod wpływem niezrozumienia tego typu rysunku w Polsce, (a przynajmniej wśród szerszej grupy  naszych odbiorców), ale na skutek zwykłego zmęczenia konwencją i tęsknoty za realizmem z którego wiele lat temu wyłoniłam swoją kreskę - tworząc postać Drusilli z Kruczego Dworu bliższe mi były prace Alfonsa Muchy (1860 - 1939) niż te współczesnych japońskich mistrzów...