Powstańcy, ich rodziny, kombatanci, przedstawiciele władz i urzędów państwowych oraz pracownicy PWPW, wzięli udział w obchodach zdobycia gmachu Reduty . Podczas uroczystości padły mocne słowa o nierówności powojennych szans uczestnictwa w budowaniu RP dla dzieci powstańców warszawskich i dzieci prokuratorów, którzy wydawali wyroki na obrońców Ojczyzny.
2 sierpnia 1944 r.. dokładnie o godz 11.15, Powstańcy rozpoczęli odbijanie gmachu Reduty Wytworni Papierów Wartościowych z rąk Niemców. Po zdobyciu budynku, zaciekle bronili go przez 27 dni. Walczyło tu wiele oddziałów Armii Krajowej. Dziś spośród wszystkich grup walczących w obronie Reduty PWPW, zostało tylko siedmiu powstańców. 4 lipca br. odszedł Renisław Kowalski ps. „Czerkies”.
Kolejne rocznice wybuchu Powstania Warszawskiego, prowokują do stawiania od lat tych samych pytań, zwłaszcza o sens powstańczego zrywu i sens powstań w ogóle. Drugie pytanie dotyczy tego , co nam współczesnym, takiego szczególnego dają powstania, że świadczy to o ich szczególnym, ponadczasowym znaczeniu? Obrońca Reduty PWPW, Juliusz Kulesza, który w miniony poniedziałek na Uroczystej Sesji
Rady Miasta w Zamku Królewskim został odznaczony statuetką Syreny Warszawskiej,
odniósł się do roli powstań w dziejach narodu polskiego, wskazując że 123 letni okres niewoli i zabijania polskości, tożsamości historycznej Polaków był wygaszaniem ogniska. Kolejne powstania narodowe, to nic innego, jak wskrzeszanie go, by jego żar trwał w pokoleniu do następnego Powstania. Tak wygląda logika narodowego organizmu, któremu potrzeba do przeżycia zniewolenia. Te siły witalne
chroniły wspólnotę narodową przed utratą tożsamości i wynarodowieniem, a w konsekwencji przed śmiercią. Legenda powstańcza była dla ludzi z pokolenia Solidarności, bardzo ważnym elementem konstytuującym tożsamość.
Podczas uroczystości, jako przykład niezłomnej postawy, została przywołana sylwetka dr Hanny Petrynowskiej ps. „Rana”. Była od 1940 r. lekarzem fabrycznym PWPW i szefem sekcji sanitarnej samodzielnej grupy AK. Podczas Postania prowadziła szpital polowy w podziemiach PWPW. Dobrowolnie pozostała z ciężko rannymi powstańcami i wraz z podopiecznymi została zabita w czasie wykonywania swojej służby. Świadectwo Hanny Petrynowskiej, lekarza pediatry, po 73 latach,
przypomina nam o rzeczywistym powołaniu lekarzy. „Rana” opiekowała się
pacjentami nawet kosztem własnego życia.
Szef Urzędu ds. Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, Jan Józef Kasprzyk,
zwrócił się do zaproszonych gości:
- Powstańcy wiedzieli, że niepodległość RP, jest wartością, za którą można i
trzeba oddać życie. To jest wartość bezcenna. Wasz heroiczny zryw ocalił Polskę
przed tym, że nie stała się 17. republiką sowiecką. Przed kilkoma laty, ukazała
się praca, której autor nadał tytuł: „Obłęd’44”. Ten tytuł wyrządził ogromną
krzywdę i zadał ogromną ranę, tym, którzy walczyli w Powstaniu Warszawskim i
tym, którzy o Powstaniu pamiętają. Bo wtedy w sierpniu, nie mieliśmy do
czynienia z żadnym obłędem, ale z przywracaniem normalnego, uporządkowanego
świta przez ludzi wolnych – zakończył.
Tekst napisany dla "Gazety Polskiej Codziennie" z dn. 03. 08. 2017; nr 1791 - "Dodatek Mazowiecki".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz