Jesiennie... MYSZ.

Myszy fascynowały mnie od zawsze. Moje pierwsze świadome wspomnienia związane z tymi zwierzętami są bardzo osobiste. Jako niespełna pięciolatka z zainteresowaniem obserwowałam szare i brązowe grzbieciki, śmigające pod drzewami w sadzie u mojego Pradziadka. Ale gdy już wyzbieraliśmy wszystkie jabłka, nawet te uszkodzone, przeznaczone na przetwory, myszy nie zamierzały głodować. Wspinały się po skrzynkach, gdzie wybór miały jak na stoisku w supermarkecie ;-)
Pewnego dnia, Mama zdybała na gorącym uczynku, jedną pechową złodziejkę. Nie pamiętam, czy stałam wtedy w sieni pod schodami, czy w sadzie za drzewem. Tak, czy inaczej byłam dobrze ukryta. Pamiętam tylko jeden zdecydowany ruch ręki mojej Mamy i za chwilę bezwładne ciałko w jej dłoni. Wtedy podeszłam zaciekawiona, bo jeszcze nie zrozumiałam, co się stało. Dopiero, gdy Mama położyła na ganku zdobycz i o ironio zawołała swoją kotkę (nomen, omen o imieniu: "Myszka"), która błyskawicznie nie zawracając sobie głowy ludzkim dzieckiem, uskuteczniła konsumpcję, dotarło do mnie, że gryzoń jest martwy, co znaczy - już go nigdy nie będzie. A co gorsza, to Mama dokonała morderstwa!
Tak wyglądało moje pierwsze w życiu doświadczenie śmierci i wstrząsnęło mną dużo bardziej niż odejście Pradziadka niespełna rok później.
Własnych myszek w akwarium, doczekałam się dopiero w II klasie liceum, gdy na skutek różnych rodzinnych zawirowań, zostałam w domu sama na całe 8 miesięcy. Kiedy zdobyłam wreszcie własną kotkę po kilku latach braku osobistego czworonoga, szybko się przekonałam, że wcale nie ma ochoty mordować moich gryzoni. Tak jak było w przypadki Kiki Terrorystki, która tolerowała rybki, tak i Ość, uznała myszy za mniejszych domowników. Takie cuda, to chyba tylko w moim magicznym domostwie były możliwe!

A to już wynik rzeźbiarskiego podejścia do tematu...