Matsuri - Piknik z Kulturą Japońską. Część 1.

Ubiegła sobota dostarczyła mi takiej eksplozji pozytywnych przeżyć oraz barwnych wrażeń, że z góry, niniejszy fotoreportaż postanowiłam podzielić zarówno na części, jak i na działy korelujące z moimi różnymi blogami...
Konkursy, pokazy m.in. sztuk walki, czy kaligrafii, liczne prezentacje, koncerty, degustacje potraw i trunków - tak wyglądał 4 czerwca b.r. na warszawskim Torwarze.

"Piknik Japoński" pod hasłem: "Japonia, bawmy się razem", był fantastyczną, dopracowaną imprezą dla miłośników Kraju Kwitnącej Wiśni. Ale słowo "zabawa" miało czasem poważniejszy wymiar. Konkurs wiedzy o Japonii tak mnie wystraszył, że choć przyjaciele odważnie stanęli do zawodów, ja speszyłam się i wolałam tylko słuchać odpowiedzi innych śmiałków, lub ... ciszy ;-). Pytania były 3. Człowiek nie wiedział, czy wylosuje imię bohatera anime, którego nie było w Polsce, (a może takiego oczywistego, znanego przez każdego fana gatunku), czy autora powieści. A nuż coś z hardcore'owej historii? "Jak się nazywał pierwszy Cesarz Japonii"? (Kamuyamato Iwarehiko no Mikoto) Można podać imię cesarskie. (Jimmu). Dla zainteresowanych datami: 660 p.n.e. - 585 p.n.e. Ups!

Przeraziłam się, że jak wylosuję 3 pytania w tym stylu, to nie odpowiem na żadne. Owszem, dla tak ciężkich przypadków przewidziano nagrodę pocieszenia: dowolną, mangową przypinkę! Ale honor okazał się ważniejszy, niż chęć posiadania sympatycznego gadżetu! Nagrodą główną za 3 pełne odpowiedzi była kanapka ryżowa do wyboru.

Wywalczony smakołyk, skonsumowaliśmy z namaszczeniem, dzieląc go solidarnie na 3 części:

(zielone, to oczywiście arkusze nori, czyli sprasowane wodorosty)

Wolałam zabawę w stylu: wypełnij ankietę, nawet jeśli nigdy nie byłaś w Japonii ;-). Do wyboru upominek - ciasteczko lub mydełko. Zgarnęłam to drugie:

Spontaniczna atmosfera przedsięwzięcia i zaangażowani w kulturoznawczy profil uczestnicy, zachwycili mnie na równi z programem imprezy!

Filigranowe ikebany, zdołałam obejrzeć tylko pobieżnie:

Jaka szkoda, że tyle fajnych rzeczy odbywało się symultanicznie. Nie mając umiejętności i narzędzi Hermiony Granger, musiałam co i rusz dokonywać wyboru ;-) Sporo czasu pochłonęło nam nabycie jedzenia. Wytrwanie w monstrualnej kolejce, było prawie równie trudne, co wygranie głównej nagrody w konkursie wiedzy o Japonii...    

Jednak najdłuższą kolejką, a przynajmniej najwolniej posuwającą się, była ta do kimona. Kobiety i dziewczęta stały cierpliwie kilka godzin, by móc przymierzyć ów bajeczny strój. A później brały udział w krótkiej sesji na tle kwitnących drzew:

Cóż, za rok przyjadę chyba tylko po to, by ustawić się w tej kolejce ;-D

CDN...